Είναι η ανισότητα κατάρα ? Ή έτσι θέλουν να σκεφτόμαστε ?

 «Ταινία στον κινηματογράφο «το κορίτσι από την Τεργέστη» πρωταγωνίστρια Ορνέλα Μούτι στα νιάτα της και στις μεγάλες της ομορφιές… σε κάποια σκηνή η αγαλματένια Ορνέλα εμφανιζόταν να  μπαίνει στην θάλασσα κουρεμένη γουλί και ολόγυμνη, τα αρσενικά της αίθουσας αλαφιάστηκαν και το συριστικό σίγμα βγήκε ταυτόχρονα από δεκάδες χείλη σαν από συνεννόηση.

Δύο ώριμες κυρίες προφανώς ενοχλήθηκαν από τον ομόθυμο θαυμασμό.

-Άκου πως κάνουν … είπε η μία.

Η άλλη έσπευσε να την καθησυχάσει:     Έλα μωρέ , βάφονται αυτές, βάφονται.

Αυτό που διέπραξαν οι εν λόγω κυρίες ήταν ότι συνέκριναν νοερά τον εαυτό τους με την Ορνέλα Μούτι και βέβαια αυτοτραυματίστηκαν . Αλλά επειδή η ανθρώπινη κακότητα δεν έχει όρια, με το «βάφονται» αμφισβήτησαν ακόμα και το αυταπόδεικτο : την ομορφιά . Ευτυχώς για την ηθοποιό που οι συγκεκριμένες κυρίες δεν είχαν πρόσβαση σε καμιά στηλίτσα πολιτιστικών να της τα σούρουν χύμα, και όχι μόνο για την εμφάνισή της.

Ένας βασικός όρος για να λειτουργήσει η Δημοκρατία είναι ότι είμαστε όλοι ίσοι.

Αλλά δεν είμαστε και το ξέρουμε.

Εντάξει η ισονομία και η ισοπολιτεία όπου και όσο ισχύουν. Όμως , κάποιος είναι πιο όμορφος , κάποιος πιο ικανός , πιο έξυπνος ή ταλαντούχος, κάποιος χαίρεται περισσότερο την ζωή. Αυτές τις ζωογόνες διαφορές , στο δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό βίο, ορισμένοι τις προσπερνάνε και θεωρούν πως είναι τουλάχιστον ισάξιοι με οποιονδήποτε άλλο, μα στην πραγματικότητα αυτό δεν είναι εφικτό.

Ο Α. Τόκβιλ θεωρεί πως « οι δημοκρατικοί θεσμοί επιτυγχάνουν να ανάψουν τα αισθήματα του φθόνου στην ανθρώπινη καρδιά . Οι δημοκρατικοί θεσμοί ξυπνούν και κολακεύουν το πάθος για ισότητα χωρίς να μπορούν να το ικανοποιήσουν  ολοκληρωτικά».

Ο Μ. Σέλερ πιο εύστοχα το ονομάζει «μνησικακία» ………

Μόνο πραγματικά ευφυείς άνθρωποι δεν διστάζουν να αναγνωρίσουν και να σεβαστούν τους χαρισματικούς, ακόμα και όταν συνιστούν απειλή για τους ίδιους….”

Περιληπτικό απόσπασμα από το βιβλίο του Δ.Χαριτόπουλου  «Ημών των ιδίων»