Όπως ο δανδισμός
είναι μια ατελείωτη διαδοχή εμμονών , έτσι και ο δανδής του έργου μας πάει πέρα
από το «όσο πρέπει» στο «όσο αντέχω».
Δεν είμαι
κριτικός Θεάτρου αλλά κριτικό πνεύμα , οπότε μια θεατρική παράσταση την κρίνω
σύμφωνα με την απήχηση που έχει στην ψυχή μου και όχι σύμφωνα με τις γνώσεις
μου.
Βλέποντας λοιπόν
την παράσταση «Σαρλό, ο άστεγος Δανδής», της Ada-Tsesmeli/Edwards, με πρωταγωνιστή τον Θανάση
Βισκαδουράκη, έναν σκύλο και έναν κακόμορφο κάκτο, μπορώ να πω μετά βεβαιότητας,
ότι ήταν μια ερμηνεία, που άγγιξε την ψυχή μου , με γρήγορες συναισθηματικές
εναλλαγές, χαρά, λύπη, προβληματισμός, δάκρυ .
Οι εναλλαγές
ήταν τόσο γρήγορες που δεν ήξερες τι σε περιμένει στην επόμενη ατάκα ή τι θα
ξεπροβάλει από την γωνία του μυαλού του και σε τι συναισθηματική κατάσταση θα
πέσεις. Έργο πλούσιο σε λόγο, εμπειρίες, αναμνήσεις. Σκηνικό λιτό και απόλυτα
εναρμονισμένο με την ουσία του έργου, όλα όσα χρειάζεται ένας άστεγος.
Μια παράσταση
που προτείνω ανεπιφύλακτα στους Θεσσαλονικείς και σε περίπτωση που ανεβεί σε
θέατρο της Αθήνας , το προτείνω και στους Αθηναίους φίλους μου, να το
απολαύσουν και θα με θυμηθούνε.
"Vaia"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου